Koper is een essentieel sporenelement voor schapen voor de vorming van bloedcellen, bloedvaten, pigment, vacht en botten. Alle schapen hebben het nodig, maar bij sommige rassen ligt de grens tussen tekort en overschot erg smal. Deze rassen noemen we kopergevoelig.
Een teveel aan koper wordt in de lever opgeslagen en kan bij stress vrijkomen, wat kopervergiftiging en zelfs acute sterfte kan veroorzaken. Daarom bevatten schapenbrokken geen toegevoegd koper. Symptomen van vergiftiging zijn verminderde eetlust, gele slijmvliezen en donkere urine.
Een tekort aan koper kan leiden tot verminderde vruchtbaarheid, vermagering, diarree en een doffe, droge vacht. Vooral op zandgronden komt dit voor, omdat koper daar van nature schaars is. Ook een hoog molybdeengehalte in de bodem kan de koperopname verminderen.
In kippenvoer, rundveevoer, geitenvoer, varkensvoer en paardenvoer zit altijd toegevoegde koper. Om deze reden kun je schapen die in een weide met deze dieren lopen niet met deze voeders verzorgen!
Tot de kopergevoeligen rekenen we naast de Texelaar ook de Suffolk en kruisingen van beiden. Tot de rassen die wel een redelijke koperbehoefte hebben behoren de hoogproductieve rassen Swifter, Rijnlam, Flevolander, Noordhollander, Hampshire Down, Drents Heideschaap, Fins Landschaap, Walliser Schwarznasen, Shetland Schaap, Scottish Blackface, Poll Dorset en Duitse Heideschapen en kruisingen hiervan. Gehoornde rassen hebben als voordeel dat de hoorns (net als de tanden) als buffer voor vele mineralen en spoorelementen kunnen dienen en dat ze hierdoor vaak minder gevoelig voor koper zijn.
Verstrek alleen een voeding met toegevoegde koper (bijvoorbeeld speciale likemmers met koper) als bloedonderzoek heeft aangetoond dat dit noodzakelijk is.
